| Het is inmiddels een publiek geheim dat er een paar snotolven zitten bij de mosselhangculturen
aan de Bergeschendiepsluis. Vandaag ga ik ook een kijkje nemen. Marielle moet helaas plots
werken dus ik ga alleen op pad. Het is niet heel druk op de parkeerplaats, maar duidelijk is wel
dat het allemaal fotografen zijn die naar de snotolven komen kijken. Even kort bijgekletst. Leuk
als je iemand na een paar jaar weer eens tegen het lijf loopt. Toch leuker dan via FB. Het te water
gaan tussen hoog en laag water is ter hoogte van de hangculturen behoorlijk lastig. Of het slim is
weet ik niet, maar het gaat gelukkig goed. Niet veel later laat ik me zakken bij de hangcultuur.
Zicht is niet slecht, maar er is best aardig wat stof in het water. Ik zweef langs de touwen en
verwacht op een gegeven moment wel de duiker tegen te komen die tien minuten eerder het
water in ging. De eerste die ik tegenkom is echter een mooi klein gekleurde snotolf. Mooi, ik blijf
een paar minuten kijken en wil dan een foto gaan maken. Het is een onrustig beestje. Na twee
foto’s zie ik we met vier fotografen zijn. Mmmww, beetje vol en onrustig, ik besluit door te duiken
naar de volgende snotolf. Een paar minuten later zie ik er weer eentje. Deze schiet weg achter
een ton. Hij of zij is minder rood en wat meer oranje dan de eerste en zwemt steeds heen en
weer tussen de ton en een drie meter verder hangende boeitouw. Ik probeer gedurende een
kwartier het beestje op de plaat te zetten en hem op te wachten bij de boei. De kleine rakker
komt wel steeds aanzwemmen maar op een of andere manier went hij zich steeds af op het
moment dan ik afdruk. Ik geef het tijdelijk op en laat me zakken en geniet ook van de
hangculturen. Leuke doorkijkjes en op sommige plekken zeesterren op touwen, dan weer
anjelieren en vaak ook pauwkokerwormen. Echt heel mooi allemaal. We moeten toch wat vaker
bij die culturen gaan kijken. Wat ook opvalt zijn diverse kleine kwalletjes. Hoe beter ze kijkt hoe
meer je ze ziet. Ik zie weer wat in het oranje flitsen, weer een van de drie stuiterballen op een
touw. Ik waag weer wat pogingen, maar top is het allemaal niet.
Echt goed gaan de foto’s niet worden besef ik mij. Ik zwem met een flink tempo terug naar het
begin om de te kijken of de iets rodere snotolf al vrij is, want er is alweer drie kwartier verstreken.
Ik zie dat de duikers er nog steeds hangen. Ik werp een korte blik op het diertje en zit even in
dubio of ik via de bodem terug naar de trap zal zwemmen of nog even blijf en mijn duik hier
volmaken. Ik draai weer om en besluit toch de tweede snotolf weer te verrassen. Als ik hier weer
aan kom, zie ik dat een van de andere duikers ook is meegedoken, maar die zwemt door naar de
volgende. Ik heb het rijk dus alleen. Na tien minuten steeds me steeds te laten aftroeven door
beestje besluit ik ook maar eens achter het snotolfje aan de gaan om hopelijk een goede foto af
te dwingen. Met de fish-eye moet je best dichtbij komen en of dit een goede manier is betwijfel
ik. Ik krijg toch een beetje het idee of ik het diertje wat een het opjagen ben. Ik geef me zelf nog
vijf foto’s en dan laat ik hem met rust. Na vijf foto’s denk ik, dat was het niet toch nog maar vijf ???
Nee, ik had beloofd hem met rust te laten. De snotolf krijgt het vermoedelijk nog druk zat van het
weekend. Genoeg is genoeg. Hij heeft eenmaal in de lens gekeken. Mijn eigen schuld dat toen de
flitsers niet helemaal goed stonden. Ik duik van de hangculturen weg en een paar minuten later
zie ik dat het water na bijna 90 minuten een stuk lager staat en er uit gaan geen probleem is. Bij
de auto nog even iemand uit haar pak ritsen en snotolf verhalen uitwisselen. Ik besluit snel te
vertrekken en mijn cilinder nog te vullen, want ik kan de LW-kentering bij Sint Annaland nog
halen. |
| |
